ဒီအပတ်ေစာေစာပိုင်းက မိတ်ေဆွတစ်ဦးက ကျွန်မကို စာမျက်နှာ ၉၃၃ ထိရှည်တဲ့ ဝတ္ထုစာအုပ် တစ်အုပ်ေပးပါတယ်။ ဒီစာအုပ်ကို လက်ထဲ ကိုင်ရင်း နိုင်ငံေရးေလာကဓံကို ေတွးမိပါတယ်။
အကျယ်ချုပ်ကျေနတဲ့ အချိန်တုန်းက ြပင်ပမှ ဝတ္ထုစာအုပ်ထူထူြကီးရတယ်ဆိုရင် ပထမဦးဆံုးဖွင့်ြပီး စာနှိပ်မင်သစ်ရဲ့ အနံ့ကို ရှူေလ့ရှိပါတယ်။ ြပင်ပကမ္ဘာကဝင်လာတဲ့ အင်မတန်နှစ်သက်ဖွယ်ရနံ့လို့ ခံစားရပါတယ်။ စာအုပ်က ရှည်ေလ အရသာခံြပီး ဖတ်ဖို့ကို စဉ်းစားြပီး ေကျနပ်ေလပဲ။ ကျွန်မေရးဆွဲထားတဲ့ ေန့စဉ်အချိန်ဇယားအရ အလုပ်နဲ့မပတ်သက်တဲ့ စာအုပ်ေတွ ဖတ်ခွင့်ရှိတဲ့ အချိန်က တနလင်္ာမှ ေသာြကာအထိဆိုရင် အကန့်အသတ်နဲ့ပါ။
သိပ်ကို စိတ်ပါဝင်စားစရာေကာင်းတဲ့ ဝတ္ထုဆိုရင် စေန၊ တနဂင်္ေနွ အလုပ်အားရက်ေတွ အေနနဲ့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ေန့ေတွ ကိုေစာင့်ြပီးမှ တဝြကီးဖတ်ရပါတယ်။ အခု အကျယ်ချုပ်က လွတ်လာတဲ့ အချိန်မှာ စေန၊တနဂင်္ေနွေတာင် အလုပ်အားရက်ေန့ေတွ မဟုတ်ေတာ့တာေြကာင့် ၉၃၃ စာမျက်နှာရှည်တဲ့ ဝတ္ထုကို ဘယ်ေတာ့၊ ဘယ်လိုဖတ်ရပါမလိမ့်လို့ ေတွးရင်းနဲ့ လွတ်လပ်ြခင်း အေြကာင်းလည်း ေတွးမိပါတယ်။
လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖတ်ချင်တဲ့အချိန်မှာ ဖတ်ခွင့်ရှိမှာ မဟုတ်တဲ့ စာအုပ်ြကီးရဲ့ ပထမစာမျက်နှာကို ြကည့်လိုက်ပါတယ်။ ပထမဆံုးအပိုဒ်ကို ဖတ်လိုက်တာနဲ့ အရင်တစ်ပတ်က ဒီစကားမှာ ေရးခဲ့တဲ့ လွတ်လပ်မှုနဲ့ ေရွးချယ်မှုအေြကာင်း ြဖစ်ေနတာေတွ့လိုက်ရပါတယ်။
ဝတ္ထုရှည်ြကီးဟာ စာေရးသူရဲ့ ထူးြခားေထွြပားလှတဲ့ ဘဝအေတွ့အြကံုေတွကို အေြခခံတယ်လို့ သိရပါတယ်။ ပထမအပိုဒ်ဟာ ဒီအေတွ့အြကံုေတွထဲက တစ်ခုအေြကာင်းလို့ ထင်မိပါတယ်။ အပိုဒ်က ခပ်တိုတိုပါ။ မိမိဘဝအတွက် အဓိကကျဆံုး သင်ခန်းစာကို ရခဲ့ပံုပါ။ အကျဉ်းေထာင်တစ်ခုရဲ့ အခန်းေလးထဲမှာ သံြကိုးနဲ့ နံရံမှာ ချည်ေနှာင်ထားြပီး အနှိပ်စက်ခံေနရတဲ့ အချိန် သူသေဘာေပါက်သွားတယ်။ ဒီလိုအေြခအေနမှာေတာင် သူဟာ လွတ်လပ်ေနတယ်။ သူ့ကို နှိပ်စက်ေနတဲ့ သူေတွကိုမုန်းမှာလား။ ခွင့်လွှတ်မှာလားဆိုတာ သူေရွးချယ်နိုင်တယ်။ ဒါဟာသူ့ရဲ့ လွတ်လပ်မှုပဲ။
ကျွန်မအရင် တစ်ပတ်က ေရးခဲ့သလို လွတ်လပ်မှုနဲ့ ေရွးချယ်မှုဆက်စပ်ေနပံုကို ေထာက်ြပလိုက်ရံုအြပင် ကျွန်မရဲ့ ေနာက်အေတွးအေခါ်တစ်ခုနဲ့လည်း နီးကပ်ေနတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ယခုဆို ၂ရနှစ်ရှိလာြပီြဖစ်တဲ့ ဒီမိုကေရစီရုန်းကန်မှုကာလ အတွင်းမှာ ကျွန်မတို့ေတွဟာ အာဏာပိုင်ေတွရဲ့ ဖိနှိပ်မှုများစွာကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ ယံုြကည်ချက်ေပါ်ရပ်တည်ြပီး မတရားတဲ့ ကိစ္စများကို မတရားေြကာင်း ြပတ်ြပတ်သားသား ေြပာဆိုရှံု့ချခဲ့ပါတယ်။ ဒါေပမဲ့ ကျွန်မတို့ ပုဂ္ဂိုလ်ေရးတိုက်ခိုက်မှု ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ လုပ်ေဆာင်ချက်များကိုသာ အဓိကထားြပီး ေြပာဆိုခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်မရဲ့စိတ်ထဲမှာစွဲေနတဲ့ အေတွးတစ်ခုလည်းရှိခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့ကို မတရားဖိနှိပ်ထိုးနှက်တဲ့သူေတွကို မုန်းမိသွားရင် ကျွန်မတို့ရှံုးြပီဆိုတဲ့ အေတွးပါ။ ဒီအေတွးက ဘယ်လိုစြပီး ကျွန်မေခါင်းထဲ ဝင်လာသလဲေတာ့ မမှတ်မိေတာ့ပါဘူး။ ၉၃၃ စာမျက်နှာရှည်တဲ့ စာအုပ်ြကီးရဲ့ ပထမဦးဆံုး အပိုဒ်ကို ဖတ်ြပီး အမုန်းနဲ့ အရှံုးအေြကာင်း ေတွးခဲ့တာေတွ ြပန်သတိရမိပါတယ်။
အမုန်းစိတ်ဝင်တာနဲ့အမှန်အမှား ခွဲြခားနိုင်ဖို့ခက်သွားပါြပီ။ ေဒါသဂတိလွှမ်းမိုးသွားတဲ့ သေဘာပါ။ မိမိမနှစ်သက်၊ မလိုလားတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်၊ အရာတို့ကို အရှိအတိုင်း မြမင်နိုင်ေတာ့ပါဘူး။ အရှိ အရှိအတိုင်း မြမင်နိုင်ေတာ့တဲ့ သူေတွဟာ ဘယ်လိုလုပ် ေအာင်နိုင်မှုအစစ်ရရှိနိုင်မှာလဲ။ သတိအားေကာင်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မနှစ်ြမို့စိတ်၊ ေဒါသစိတ်ဝင်ေနတာ သိရှိနိုင်မယ်ဆိုရင်ေတာ်ေသးပါတယ်။ ဒါကိုေတာင် မသိေတာ့ဘူး၊ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ခံစားချက်ကိုပဲ မှန်တယ်ထင်ရင်ေတာ့ တကယ့်ကို အရှံုးြကီး ရှံုးြပီပဲ။
ဝတ္ထုရှည်ြကီးေရးသူဟာ ဝီရိယအရာမှာ ထူးကဲပါတယ်။ ဒီေလာက်ရှည်တဲ့ စာအုပ်ေရးနိုင်လို့ သာမကပါဘူး။ ဒီစာအုပ်ကို သံုးြကိမ်တိုင်တိုင် ြပန်ေရးရပါတယ်။ အကျဉ်းေထာင်ထဲမှာ ေရးရတာမို့ပထမမူြကမ်းနှစ်ခုကို ေထာင်အာဏာပိုင်ေတွ ဖျက်ဆီးတာခံခဲ့ရပါတယ်။ မေလျှာ့ေသာဇွဲနဲ့ တစ်ခုဖျက်ခံရြပီး ေနာက်တစ်ခု ထပ်ေရးပါေတာ့တယ်။ စာေရးသူရဲ့ဘဝ အင်မတန်ြကမ်းတမ်းခဲ့ပါတယ်။ ဒါေတွ အားလံုးကို ေကျာ်လွှားနိုင်ေစတဲ့ ဝီရိယဆိုတာကေတာ့ အာဂစိတ်ထားပါပဲ။ ဒီထက်သာတာကေတာ့ အမုန်းတရာကို အရှံုးမေပးတဲ့ သူ့ရဲ့လွတ်လပ်စွာေရွးချယ်ဆံုးြဖတ်မှုြဖစ်ပါတယ်။
ဒီစာေရဆရာအေြကာင်းနဲ့ သူ့စာအုပ်ြကီးရဲ့ ပထမအပိုဒ်အေြကာင်းစဉ်းစားြပီး တကယ်ေတာ့ဘဝမှာ အေရးြကီးဆံုးဟာ တန်ဖိုးထားမှန်ရင် အရှံုးသမားမြဖစ်နိုင်ပါဘူး။ စာေရးဆရာဟာ အနိမ့်ဆံုးအဆင့်ကို ကျခဲ့တဲ့အချိန်ေတွရှိခဲ့ပါတယ်။ ေထာင်ခန်းနံရံမှာ သံြကိုးနဲ့ချီြပီး အနှိပ်စက်ခံရေနရတဲ့ချိန်ဟာ အနိမ့်ဆံုးထဲက တစ်ချိန်ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအချိန်မှာေတာင် သူ့စိတ်ထဲ ေရာက်လာတဲ့ အေတွးဟာ အြမင့်ဆံုး တန်ဖိုးထား တစ်ခုဆီကို လမ်းညွှန်လိုက်ပါတယ်။ လူသားများအတွက် အဆံုးမရှိ အကျိုးေပးနိုင်တဲ့ တန်ဖိုးထားပါ။ အမုန်းကိုအရှံုးမေပးပါနဲ့။
ဒီအပတ်ေတာ့ ဒီမျှသာ။ ။
စိတ်,
ဘဝ,
မတရား,
အတွဲ (၄),
အလုပ်
အကျယ်ချုပ်ကျေနတဲ့ အချိန်တုန်းက ြပင်ပမှ ဝတ္ထုစာအုပ်ထူထူြကီးရတယ်ဆိုရင် ပထမဦးဆံုးဖွင့်ြပီး စာနှိပ်မင်သစ်ရဲ့ အနံ့ကို ရှူေလ့ရှိပါတယ်။ ြပင်ပကမ္ဘာကဝင်လာတဲ့ အင်မတန်နှစ်သက်ဖွယ်ရနံ့လို့ ခံစားရပါတယ်။ စာအုပ်က ရှည်ေလ အရသာခံြပီး ဖတ်ဖို့ကို စဉ်းစားြပီး ေကျနပ်ေလပဲ။ ကျွန်မေရးဆွဲထားတဲ့ ေန့စဉ်အချိန်ဇယားအရ အလုပ်နဲ့မပတ်သက်တဲ့ စာအုပ်ေတွ ဖတ်ခွင့်ရှိတဲ့ အချိန်က တနလင်္ာမှ ေသာြကာအထိဆိုရင် အကန့်အသတ်နဲ့ပါ။
သိပ်ကို စိတ်ပါဝင်စားစရာေကာင်းတဲ့ ဝတ္ထုဆိုရင် စေန၊ တနဂင်္ေနွ အလုပ်အားရက်ေတွ အေနနဲ့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ေန့ေတွ ကိုေစာင့်ြပီးမှ တဝြကီးဖတ်ရပါတယ်။ အခု အကျယ်ချုပ်က လွတ်လာတဲ့ အချိန်မှာ စေန၊တနဂင်္ေနွေတာင် အလုပ်အားရက်ေန့ေတွ မဟုတ်ေတာ့တာေြကာင့် ၉၃၃ စာမျက်နှာရှည်တဲ့ ဝတ္ထုကို ဘယ်ေတာ့၊ ဘယ်လိုဖတ်ရပါမလိမ့်လို့ ေတွးရင်းနဲ့ လွတ်လပ်ြခင်း အေြကာင်းလည်း ေတွးမိပါတယ်။
လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖတ်ချင်တဲ့အချိန်မှာ ဖတ်ခွင့်ရှိမှာ မဟုတ်တဲ့ စာအုပ်ြကီးရဲ့ ပထမစာမျက်နှာကို ြကည့်လိုက်ပါတယ်။ ပထမဆံုးအပိုဒ်ကို ဖတ်လိုက်တာနဲ့ အရင်တစ်ပတ်က ဒီစကားမှာ ေရးခဲ့တဲ့ လွတ်လပ်မှုနဲ့ ေရွးချယ်မှုအေြကာင်း ြဖစ်ေနတာေတွ့လိုက်ရပါတယ်။
ဝတ္ထုရှည်ြကီးဟာ စာေရးသူရဲ့ ထူးြခားေထွြပားလှတဲ့ ဘဝအေတွ့အြကံုေတွကို အေြခခံတယ်လို့ သိရပါတယ်။ ပထမအပိုဒ်ဟာ ဒီအေတွ့အြကံုေတွထဲက တစ်ခုအေြကာင်းလို့ ထင်မိပါတယ်။ အပိုဒ်က ခပ်တိုတိုပါ။ မိမိဘဝအတွက် အဓိကကျဆံုး သင်ခန်းစာကို ရခဲ့ပံုပါ။ အကျဉ်းေထာင်တစ်ခုရဲ့ အခန်းေလးထဲမှာ သံြကိုးနဲ့ နံရံမှာ ချည်ေနှာင်ထားြပီး အနှိပ်စက်ခံေနရတဲ့ အချိန် သူသေဘာေပါက်သွားတယ်။ ဒီလိုအေြခအေနမှာေတာင် သူဟာ လွတ်လပ်ေနတယ်။ သူ့ကို နှိပ်စက်ေနတဲ့ သူေတွကိုမုန်းမှာလား။ ခွင့်လွှတ်မှာလားဆိုတာ သူေရွးချယ်နိုင်တယ်။ ဒါဟာသူ့ရဲ့ လွတ်လပ်မှုပဲ။
ကျွန်မအရင် တစ်ပတ်က ေရးခဲ့သလို လွတ်လပ်မှုနဲ့ ေရွးချယ်မှုဆက်စပ်ေနပံုကို ေထာက်ြပလိုက်ရံုအြပင် ကျွန်မရဲ့ ေနာက်အေတွးအေခါ်တစ်ခုနဲ့လည်း နီးကပ်ေနတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ယခုဆို ၂ရနှစ်ရှိလာြပီြဖစ်တဲ့ ဒီမိုကေရစီရုန်းကန်မှုကာလ အတွင်းမှာ ကျွန်မတို့ေတွဟာ အာဏာပိုင်ေတွရဲ့ ဖိနှိပ်မှုများစွာကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ ယံုြကည်ချက်ေပါ်ရပ်တည်ြပီး မတရားတဲ့ ကိစ္စများကို မတရားေြကာင်း ြပတ်ြပတ်သားသား ေြပာဆိုရှံု့ချခဲ့ပါတယ်။ ဒါေပမဲ့ ကျွန်မတို့ ပုဂ္ဂိုလ်ေရးတိုက်ခိုက်မှု ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ လုပ်ေဆာင်ချက်များကိုသာ အဓိကထားြပီး ေြပာဆိုခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်မရဲ့စိတ်ထဲမှာစွဲေနတဲ့ အေတွးတစ်ခုလည်းရှိခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့ကို မတရားဖိနှိပ်ထိုးနှက်တဲ့သူေတွကို မုန်းမိသွားရင် ကျွန်မတို့ရှံုးြပီဆိုတဲ့ အေတွးပါ။ ဒီအေတွးက ဘယ်လိုစြပီး ကျွန်မေခါင်းထဲ ဝင်လာသလဲေတာ့ မမှတ်မိေတာ့ပါဘူး။ ၉၃၃ စာမျက်နှာရှည်တဲ့ စာအုပ်ြကီးရဲ့ ပထမဦးဆံုး အပိုဒ်ကို ဖတ်ြပီး အမုန်းနဲ့ အရှံုးအေြကာင်း ေတွးခဲ့တာေတွ ြပန်သတိရမိပါတယ်။
အမုန်းစိတ်ဝင်တာနဲ့အမှန်အမှား ခွဲြခားနိုင်ဖို့ခက်သွားပါြပီ။ ေဒါသဂတိလွှမ်းမိုးသွားတဲ့ သေဘာပါ။ မိမိမနှစ်သက်၊ မလိုလားတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်၊ အရာတို့ကို အရှိအတိုင်း မြမင်နိုင်ေတာ့ပါဘူး။ အရှိ အရှိအတိုင်း မြမင်နိုင်ေတာ့တဲ့ သူေတွဟာ ဘယ်လိုလုပ် ေအာင်နိုင်မှုအစစ်ရရှိနိုင်မှာလဲ။ သတိအားေကာင်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မနှစ်ြမို့စိတ်၊ ေဒါသစိတ်ဝင်ေနတာ သိရှိနိုင်မယ်ဆိုရင်ေတာ်ေသးပါတယ်။ ဒါကိုေတာင် မသိေတာ့ဘူး၊ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ခံစားချက်ကိုပဲ မှန်တယ်ထင်ရင်ေတာ့ တကယ့်ကို အရှံုးြကီး ရှံုးြပီပဲ။
ဝတ္ထုရှည်ြကီးေရးသူဟာ ဝီရိယအရာမှာ ထူးကဲပါတယ်။ ဒီေလာက်ရှည်တဲ့ စာအုပ်ေရးနိုင်လို့ သာမကပါဘူး။ ဒီစာအုပ်ကို သံုးြကိမ်တိုင်တိုင် ြပန်ေရးရပါတယ်။ အကျဉ်းေထာင်ထဲမှာ ေရးရတာမို့ပထမမူြကမ်းနှစ်ခုကို ေထာင်အာဏာပိုင်ေတွ ဖျက်ဆီးတာခံခဲ့ရပါတယ်။ မေလျှာ့ေသာဇွဲနဲ့ တစ်ခုဖျက်ခံရြပီး ေနာက်တစ်ခု ထပ်ေရးပါေတာ့တယ်။ စာေရးသူရဲ့ဘဝ အင်မတန်ြကမ်းတမ်းခဲ့ပါတယ်။ ဒါေတွ အားလံုးကို ေကျာ်လွှားနိုင်ေစတဲ့ ဝီရိယဆိုတာကေတာ့ အာဂစိတ်ထားပါပဲ။ ဒီထက်သာတာကေတာ့ အမုန်းတရာကို အရှံုးမေပးတဲ့ သူ့ရဲ့လွတ်လပ်စွာေရွးချယ်ဆံုးြဖတ်မှုြဖစ်ပါတယ်။
ဒီစာေရဆရာအေြကာင်းနဲ့ သူ့စာအုပ်ြကီးရဲ့ ပထမအပိုဒ်အေြကာင်းစဉ်းစားြပီး တကယ်ေတာ့ဘဝမှာ အေရးြကီးဆံုးဟာ တန်ဖိုးထားမှန်ရင် အရှံုးသမားမြဖစ်နိုင်ပါဘူး။ စာေရးဆရာဟာ အနိမ့်ဆံုးအဆင့်ကို ကျခဲ့တဲ့အချိန်ေတွရှိခဲ့ပါတယ်။ ေထာင်ခန်းနံရံမှာ သံြကိုးနဲ့ချီြပီး အနှိပ်စက်ခံရေနရတဲ့ချိန်ဟာ အနိမ့်ဆံုးထဲက တစ်ချိန်ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအချိန်မှာေတာင် သူ့စိတ်ထဲ ေရာက်လာတဲ့ အေတွးဟာ အြမင့်ဆံုး တန်ဖိုးထား တစ်ခုဆီကို လမ်းညွှန်လိုက်ပါတယ်။ လူသားများအတွက် အဆံုးမရှိ အကျိုးေပးနိုင်တဲ့ တန်ဖိုးထားပါ။ အမုန်းကိုအရှံုးမေပးပါနဲ့။
ဒီအပတ်ေတာ့ ဒီမျှသာ။ ။
